Bronie w krainie Fallathanu
Broń biała: broń służąca do walki wręcz. Znana na całym poznanym i cywilizowanym obszarze Fallathanu, choć techniki jej wytwarzania i postacie poszczególnych broni mogą się różnić zależnie od regionu (dostępnych materiałów, wiedzy i innych preferencji). Możemy wyróżnić ze względu na specyficzne cechy kilka rodzajów broni białej:
broń obuchowa
broń sieczna
broń kłuta

Broń obuchowa – broń wykorzystywana w walce wręcz do zadawania ciosów, miażdżenia lub cięć miażdżonych. Bronie znajdujące się w tej kategorii pałka, maczuga, buława, wiekiera, buzdygan, berło, młot, cep.

Kłuta – oręż zadający rany kłute. Dzieli się na broń drzewcową i kłutą sieczną. Drzewcowa to włócznia, kopia i partyzana. Sieczna to natomiast katary, sztylet, rapier i szpada (lżejsza wersja rapiera i delikatniejsza).

Sieczna – narzędzie walki służące do zadawania cięć. Podstawowa broń piechoty. Są to wszelkiego rodzaju miecze jednoręczne i oburęczne. Jednoręczne to koncerz (długi miecz), pałasz (przeznaczony do cięć i sztychów), kordelas (długi nóż do zarzynania rannej zwierzyny), szabla (długie, zakrzywione, jednosieczne ostrze), jatagan (średniej długości, podwójnie zakrzywione ostrze), maczeta (długi, bardzo szeroki nóż), tasak.

Bronie do walki w zwarciu

Bronie dwuręczne
Cep bojowy – jest to broń wzorowana na narzędziu rolniczym, odpowiednio wzmocniona. Krótsza część została zastąpiona żelazną sztabą nabijaną kolcami złączoną ze stelem wytrzymałym łańcuchem. Dzierżak ma długość około 175 cm, bijak natomiast – 80 cm. Rozmiary wymuszają użycie obu rąk do walki tą bronią.

Halabarda – dwuręczna broń drzewcowa, dzięki której wyszkolony wojownik jest w stanie utrzymywać swych wrogów na dużą odległość. Długość trzonu to około 2,5 metra, zwieńczony zaś jest rozchodzącym się na trzy strony ostrzem – najszersza była siekiera przypominająca ostrze topora. Na przedłużeniu drzewca znajdował się szpikulec, mogący służyć zarówno do kłucia jak i cięcia. Po przeciwległej stronie siekiery natomiast znajdował się hak, dzięki któremu żołnierz mógł wysadzić jeźdźca z siodła.

Kopia – to długa broń drzewcowa, używana do konnej szarży na wroga. Jej długość waha się od 3 do nawet 5 metrów, a w rękach wyszkolonego jeźdźca i wojownika potrafi bez trudu przebić nawet najtwardsze zbroje, a impet szarży sprawiał, że bez trudu można było nadziać nawet i 3 przeciwników stojących w rzędzie.

Kij bojowy – używany zazwyczaj przez mnichów kij, dopasowany długością tak, by sięgał mu równo pod pachę. Zwykle wykonana z babusa czy innego giętkiego a zarazem wytrzymałego drewna. Pozwala trzymać na odległość przeciwników, a celny cios mnicha przyrównać można do uderzenia młotem przez kowala.

Kosa typowa – chłopi w obliczu zagrożenia chwytają się najróżniejszych narzędzi rolniczych. Największą popularność, obok wideł, zyskała sobie właśnie kosa. Broń ta, choć dość powolna, potrafi wyrządzić ogromne szkody poprzez podcięcie ścięgien, czy nawet ucięcie nóg, zadając ofierze ogromny ból.

Kosa księżycowa – kosa przystosowana do walki w oddziałach regularnego „wojska” chłopskiego. Ostrze jest tu nieco bardziej płaskie, cieńsze, ale i łatwiejsze w manewrowaniu, ustawione na sztorc. Widząc człowieka z tą bronią, możesz być pewien że spotkałeś awanturniczego chłopa.

Łańcuch ciężki – żelazne, grube oczka wprawione w ruch wirowy potrafią wyrządzić ogromne szkody. Niezbędne są tu obie ręce, by należycie opanować tą broń.

Maczuga ciężka – wyprofilowany kloc drewna zwężający się ku dołowi. Sama głowica często jest nabijana ćwiekami czy kolcami. Broń ta jest używana oburącz, a jej siła rażenia może być przyrównywana nawet do bojowego młota. Niestety – młota dla ubogich, gdyż taka broń bardzo szybko niszczeje.

Flamberge – ciężki miecz dwuręczny o łącznej mierze równą wzrostowi posiadacza zwiększoną o dwa palce. Ostrze w tych mieczach jest faliste, co ma służyć zwiększeniu ciętych obrażeń. Broń lubiana w kręgu tak paladynów jak i czarnych rycerzy, często bogato zdobiona ornamentami bóstw. Miecz ten często jest nazywany „ręką boga”.

Miecz dwuręczny – prosty miecz dwuręczny o łącznej długości równej wzrostowi posiadacza i wadze 3,5 kg. Najbardziej spopularyzowana broń w Cesarstwie Vanthijskim, ze względu na dużą skuteczność w rękach ciężkiej piechoty, a także stosunkowo niskimi kosztami produkcji w porównaniu do innych ciężkich broni, choć proces wytwarzania jest niezwykle kłopotliwy.

Bastard – potocznie miecz półtoraroczny. Jego lekka konstrukcja pozwala walczyć zarówno jedną, jak i obiema rękoma. Łączna długość tego miecza wahała się w granicach 120-135 cm, z czego ok. 20 cm należy do rękojeści. Jest to najbardziej wszechstronny typ miecza. Przy zachowaniu przyzwoitej szybkości i siły rażącej pozwala na technikę nieosiągalną przy mieczach dwuręcznych.

Młot dwuręczny – ciężki młot bojowy, używany oburącz, o łącznej wadze wahającej się między 10 kg a 15 kg i długości zbliżonej do dwuręcznego miecza, tj ok. 170 cm. Broń ta jest często używana przez paladynów bądź krasnoludów i szczególnie w dłoniach tych drugich potrafi wyrządzić ogromne szkody. Doświadczeni wojownicy potrafią trzymać swych wrogów na odległość oraz miażdżyć za pomocą ogromnego obucha nawet najtwardsze zbroje płytowe.

Partyzana – długa na około 3 metry broń drzewcowa zakończona obosiecznym grotem, charakteryzująca się dwoma półksiężycowatymi rozgałęzieniami u nasady. Dzięki swej długości i wszechstronności, używana na wielu frontach. Doświadczeni wojownicy potrafią dzięki niej trzymać przeważające siły wroga na dystans. Najczęściej służy jako broń straży.

Oskard – półtoraręczne narzędzie składające się z obucha (żeleźca) oraz styliska, służącego za jej trzon. Po przeciwległej stronie obucha znajdował się około metrowy, lekko zakrzywiony szpikulec, służący górnikom do odłupywania skał. W walce może zaś służyć do nabicia nań przeciwnika. Całość waży około 4 kg.

Kostur – ciężki kij, będący raczej podporą w podróży aniżeli bronią. Zwykle używany przez magów. Zależnie od gustów, wyrabiany jest z różnych rodzajów drewna – od dębowego, nadającego mu twardość i prosty kształt, po sękatą beribe. Często magowie umieszczają u szczytu kamienie szlachetne, ukazujące ich status.
Broń jednoręczna
Bicz – długi rzemień (około 3 metry) osadzony w dębowej rękojeści. Końcówka bicza jest wzmocniona, w celu spotęgowania zadawanych obrażeń, często też nabijana kolcami. Choć bicz używany jest jednorącz, do prawidłowego władania tą bronią wymagana jest dość duża swoboda ruchów, dla tego też praktycznie niemożliwe staje się jej używanie w połączeniu z tarczą czy ciężką zbroją.

Dzida – drewniany, profilowany drzewiec o długości około 1,5 metra, zwieńczony żelaznym grotem. Dzięki swym stosunkowo niewielkim rozmiarom jak na tego typu broń, mógł być używany z powodzeniem jako broń zasięgowa jak i do walki w zwarciu.

Łańcuch typowy – oczka są nieco cieńsze i lżejsze niż w przypadku ciężkiego łańcucha, dzięki czemu można tej broni używać także jednorącz. Nie stanowi jednak nazbyt dużej siły rażenia i zazwyczaj jest używana raczej jako broń wsparcia, ciskana w nogi wroga by w ten sposób go przewrócić. Często do końców łańcucha przytwierdza się żeliwne kule.

Buzdygan – buława jednoręczna o stalowej głowicy, od góry wyglądającej jak 8-ramienna gwiazda. Od boku natomiast ramiona tejże gwiazdy są wydłużone i spłaszczone, dzięki czemu z każdym ciosem wbijają się one w cel, dodając tym samym obrażeń.

Wekiera - drewniana buława o metalowej głowni, często nabijana kolcami dla zwiększenia efektu rażącego. Wielkość tego oręża jest zbliżona do mieczy jednoręcznych, jednak jest on prawie dwukrotnie cięższy.

Miecz długi – obosieczne ostrze używane jednorącz o łącznej długości do 1,1 metra i wadze 1,1-1,4 kg. Ciosy tym orężem nie są tak druzgocące jak w przypadku jego cięższych kuzynów, jednakże jego atutem nie jest siła, a szybkość. Doświadczeni wojownicy celują w punkty witalne przeciwnika serią szybkich cięć, dzięki czemu potrafią szybko wykrwawić przeciwnika. Często używa się dwóch takich mieczy na raz, bądź w połączeniu z tarczą.

Młot bojowy – broń obuchowa o wadze 1,5 kg i długości ok. 1 metra, używana jednorącz. Praktycznie zawsze broń ta jest używana wraz z tarczą, gdyż ciosy zadawane za jej pomocą są dość wolne, nadrabiając jednak siłą uderzenia.

Kindżał – długi nóż pozbawiony jelca o prostym bądź zakrzywionym, obosiecznym ostrzu. Ostrze przy uchwycie jest mocno zwężone, rozszerza się wraz z długością, dzięki czemu lepiej nadaje się do cięcia niźli ciosów kłótych.

Kordelas – długi nóż myśliwski o lekko zakrzywionym bądź całkowicie prostym, szerokim jednosiecznym ostrzu. Używany zazwyczaj do zarzynania i patroszenia zwierzyny łownej. W walce bezpośredniej raczej nieprzydatny, nie chronił bowiem w żaden sposób dłoni a jego kiepskie wyważenie i masywność czyni z niego raczej nieporęczny oręż.

Puginał – sztylet o długim, cienkim ostrzu, przystosowany do przebijania się przez ciężkie pancerze w miejscach najmniej chronionych – stawach, szyi, czy złączeniach płyt. Często wytwarzany z tzw. „kruchej stali”, bardzo łatwo ulegającej złamaniu w przypadku działania siły bocznej. Dzięki temu możliwe było złamanie klingi w taki sposób, by tkwiła w ciele ofiary utrudniając wszelkie ruchy i powodując dodatkowe obrażenia.

Półtalerz – na pierwszy rzut oka, przypomina bardziej tarczę niźli broń. Stalowe półkole o średnicy około 50 cm, składające się z nieznacznie wypukłej przy krawędziach stalowej płyty, od której odchodzi nieco ku dołowi uchwyt obwinięty cielęcą skórą. Broń używana jednorącz, służąca do zadawania szybkich cięć. Gdy połączy się dwie takie bronie otrzymuje się pełny dysk, którym można rzucać, i który wraca niczym bumerang.

Sierp – broń o ostrzu półkoliście zakrzywionym, z częścią tnącą po wewnętrznej stronie łuku i drewnianej rękojeści. Stalowy, czasami pozłacany, służący głównie druidom na przykład do ścinania pędów jemioły lub też zawziętym do obrony w razie potrzeby. Nie jest on przystosowany do używania w walce.

Lewak - sztylet trzymany zazwyczaj w lewej dłoni, używany do parowania i blokowania w trakcie walki rapierem lub innym rodzajem broni jednoręcznej trzymanej w dłoni prawej.

Katana – tradycyjny miecz o jednosiecznym ostrzu długości ok. 100 cm, o kształcie lekko wygiętym do góry i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Służy zadawaniu szybkich ataków tnących.

Kopesz - rzadki miecz używany raczej jako symbol władzy, czy narzędzie pracy (druidzi) niż broń. Kopesz jest mieczem sierpowym, ostrym od strony zewnętrznej. Głownia jest zakrzywiona sierpowato, w niektórych egzemplarzach występuje prosta część zastawy głowni. Służy do zadawania ran ciętych.

Gladius - żelazna, obosieczna głownia z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść posiada kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon jest karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem. Cechą charakterystyczną ostrza jest jego długi sztych i doskonałe wyważenie broni.

Rapier - długa broń sieczna przeznaczona do kłucia, rzadziej do cięcia. Występuje w dwóch wersjach, bojowej i pojedynkowej. Obusieczna klinga od 90 do 130 cm długości i 4 cm szerokości u nasadzie. Oręż ten jest raczej powolny i ciężki (1,2 kg), walczenie nim wymaga sporej sprawności fizycznej. Jego rękojeść jest zamknięta w koszu oplatającym podkrzyże, początek ostrza i część rękojeści.

Szabla - długa sieczna broń, wyróżniająca się jednosieczną, wygiętą głownią. Klinga szabli może być w części sztychowej poszerzona, czyli mieć ukształtowane tzw. pióro, zaczynające się zazwyczaj wyraźnym uskokiem na tylcu głowni, rzadziej – poszerzające się płynnie, bez uskoku. Mimo podobieństw nie klasyfikuje się jako miecz. Uznawana jest za najlepszą kawaleryjską broń, ze względu na jej uniwersalność.
Bronie dystansowe

Shurikeny (9 sztuk) – małe, lekkie, ręcznie miotane pociski. Składają się one z od 3 do nawet 10 ramion o najróżniejszych kształtach, nie koniecznie gwieździstych. Obrażenia przez nie zadawane są znikome i służyły rozproszeniu przeciwnika. Mimo że małe i niepozorne, najczęściej pokrywane były różnego rodzaju truciznami, dzięki czemu stały się jedną z ulubionych broni skrytobójców czy szpiegów.

Kamienie do rzucania – wykorzystywane głównie przez gnomy czy hobbisty, stosunkowo niewielkie, idealnie wyważone owalne kamienie. Celny rzut w głowę potrafi zwalić z nóg przeciwnika czy nawet go chwilowo ogłuszyć. Trzymane w woreczku po 20 sztuk.

Proca - Broń miotająca składająca się ze sznura lub rzemienia, w środku długości którego znajduje się miseczka na pocisk, wykonana ze skóry lub tkaniny. Mimo ich niepozornego wyglądu, potrafią miotać pociski na odległość nawet 400 m, a obrażenia przez nią zadawane są równie śmiertelne jak te, zadawane przez strzały.

Kusza bojowa - Łęczysko z rzadka kompozytowe, częściej z drewna jednorodnego, umieszczone na łożu przedłużonym o kolbę, dla zapewnienia większej stabilności kuszy. Kusza posiada znacznie większą siłę niż tradycyjny łuk, jednakże strzela się z niej niemal dwukrotnie wolniej. By naciągnąć łęczycko wymagana jest specjalna korba. Zasięg skuteczny kuszy wynosi około 600 metrów, a wystrzeliwując pociski po płaskim torze, są one w stanie przebić ciężką zbroję z odległości 250 metrów.

Kusza błyskawiczna - rodzaj kuszy strzelający nieopierzonymi, lekkimi bełtami przechowywanymi w specjalnych, drewnianych pojemnikach mieszczących zwykle po 10 sztuk. Kuszy tej nie ładuje się osobno za każdym razem, przyłącza się tylko nowe pojemniki - bełty same ustawiają się w pozycji do strzału wraz z ruchem naciągającej jednocześnie cięciwę dźwigni. Do tego w przeciwieństwie do innych broni tego typu, kusza błyskawiczna nie wymaga opuszczenia do ziemi w celu przeładowania. W związku z tymi wszystkimi usprawnieniami, kusza błyskawiczna jest do dwóch razy szybsza nawet od łuku - posiada jednak fatalną skuteczność. Nieopierzone, lekkie strzałki są w miarę celne na kilkanaście do kilkudziesięciu metrów, a nawet na taką odległość brak im mocy, by przebić zbroję skórzaną (z kolczugami radzą sobie nadspodziewanie łatwo, dzięki brakowi lotek prześlizgując się często przez tworzące pancerz kółka).

Łuk równikowy – najczęściej wytwarzany z drewna cisowego, łuk o prostym, około metrowym łęczysku. Jest to najstarszy typ łuku i jednocześnie najbardziej prymitywny, ale i najłatwiejszy w wykonaniu. Ciska strzałami 60-80 centymetrowymi o wadze ok. 150 gramów, a jego maksymalny zasięg wynosi 200 metrów. Skuteczny co najwyżej przeciwko lekko opancerzonym przeciwnikom. Wybierany głównie ze względu na łatwość użycia i stosunkowo niewielką siłę potrzebną do jego naciągnięcia. Możliwe strzelanie konno.

Łuk Wielki – wywodzi się od łuku równikowego, jednak jest on znacznie większy od swego kuzyna. Łęczycko dochodzi nawet do 2 metrów długości, a jego strzały mają długość około 1 metra. Siła niezbędna do naciągnięcia takiego łuku jest 3 razy większa niż w przypadku łuku równikowego, przez co mogą się nim posługiwać tylko wyćwiczeni wojownicy. Dzięki zastosowaniu lepiej wyważonych strzał (1,3 metra, 350 gramów) zwiększyła się celność, a zwiększenie siły niezbędnej do ich wystrzału pozwoliła nimi ciskać na odległość nawet 400 metrów. Przy zastosowaniu cięższych strzał potrafi przebić niemal każdą zbroję z odległości 200 metrów.

Łuk refleksyjny - łuk, w którym łęczysko nie jest prostym prętem, lecz kilkuwarstwową kompozycją kilku rodzajów drewna. Tak wykonane łęczysko nie jest w stanie rozprężonym proste, lecz tworzy wybrzuszony na zewnątrz kształt. Powoduje to, że przy mniejszych wymiarach łęczyska uzyskuje się większą siłę nośną. Zasięg tego łuku dochodzi do 350 metrów przy znacznie mniejszym łęczysku (1 metr) w stosunku do Łuku Wielkiego, jednakże jest on znacznie mniej celny od niego przez zastosowanie lżejszych i mniejszych strzał (1 metr, 250 gramów). Stosowany głównie podczas jazdy konnej do ostrzeliwania słabo opancerzonej piechoty.

Sieć kulkowo-haczykowa – używana głównie przez gladiatorów, wywodzi się od sieci rybackich. Jej linki są jednak znacznie grubsze i twardsze, tak że problem sprawia przecięcie jej nawet sztyletem. Na końcach została obciążona metalowymi kulkami, dzięki czemu można nią rzucać na odległość 15 metrów. Do węzłów skrzyżnych przymocowane są ostre haczyki, które ranią nieszczęśnika złapanego w sieć.
Strzały/bełty

Typowe – typowe strzały używane przez większość łowców. Długość i waga zależy od łuku do jakiego są przeznaczone. 20 sztuk

Kotwiczkowe – w przeciwieństwie do pozostałych strzał nie służą zadawaniu obrażeń. Używa się ich by zaczepić kotwiczkę o krawędź muru i tym samym umożliwić wspinaczkę. Udane zarzucenie kotwiczki – rzut na ½ biegłości. 3 sztuki

Półksiężycowe – wykorzystywana przeciw nieuzbrojonym przeciwnikom, rzadziej lekkozbrojnym. Grot w kształcie półkola, znacznie o znacznie większym przekroju poprzecznym od zwykłych strzał. Udany rzut na ¼ biegłości powoduje obcięcie kończyny u nieopancerzonego przeciwnika. 10 sztuk

Zbrojołamy – strzały skonstruowane tak, by niszczyły nawet najwytrzymalsze zbroje. Zadają tylko połowę obrażeń, jednakże ich budowa pozwala na odsłonięcie słabych punktów przeciwnika. Są nawet 4 razy cięższe od strzał typowych, przez co ich skuteczny zasięg jest o ¼ krótszy. 10 sztuk.

Haczykowate – strzały zbliżone budową do typowych, jednakże o grocie u końców rozwidlających się w haczykowate kształty. Przy wyciąganiu zadają połowę zadanych wcześniej ran, a rany takie goją się jedynie połowicznie. 10 sztuk.

Kuliste – w przeciwieństwie do pozostałych strzał, zadają obrażenia obuchowe swoim kulistym grotem. 4 razy większa waga drastycznie skraca skuteczny zasięg. Rzut na 1/5 biegłości powoduje ogłuszenie. 10 sztuk.